De langste dag

Het begin van de zomer
nog steeds tussen de boeken
het late licht brengt me troost,
wanneer ik huil om de slotscène van Dumas' Antony:

Infâme! ... Que vois-je?... Adèle!... morte!...
Oui! morte! Elle me résistait, je l'ai assasinée

En dan de verlichte schaduw van het gezicht van Artaud,
Le théâtre de la Cruauté
wreed, vreet aan mijn geheugen

nog even volhouden, drink nog wat koffie
to coffee or not to coffee? thats the question

was het maar allemaal een midzomernachtsdroom


(foto: BB 'zicht uit raam: 21 juni')