de regelmaat waarmee geliefde elkaar aanraken en
dit getik, dit botte gehamer op een toetsenbord
ik kan er wel om huilen. Ik

die zoek naar jou, onder mijn jurk, mijn kousen
en mijn verstelbare behaatje. Zo

Zoals het dier dat de eigen veren wegpikt
en dan lachwekkend kaal het nest verlaat. Als

de schrijver die de pen ter hand neemt
en dan triest het vel doorkrast. Zoals

dat meisje aan de muziekschool dat
staat te wachten in de regen.

Zo voel ik mij:
droef. En moe, kortgeknipt