Just a perfect day in may

Donderdag 10 mei 2007 (of de dag waarop mijn wereld een klein beetje instorte.)

Die ochtend belde ik Flip maar kreeg geen reactie. Ik liet een bericht na op zijn antwoordapparaat: "Je zal waaraschijnlijk nog slapen hé lieveke, geeft niet, ik bel je nog terug." En dat deed ik ook. Weer geen reactie. Ik belde hem wel 20 keer op. Geen antwoord. Ik voelde me misselijk en fantaseerde dat hij met een ander nog gezellig in bed lag. Heel snel wuifde ik deze jaloerse bui weg. Ondertussen was de dag al gevorderd. Hij zou nu toch al wakker moeten zijn, omdat hij weldra naar het werk moest vertrekken. Ik zat in de wagen bij Cohen, de vader van het gezin uit Schilde (waar ik als au pair werk), en vroeg hem of ik zijn gsm mocht gebruiken om eens te bellen. Misschien zou hij dan opnemen omdat het mijn nummer niet was, ondanks het feit dat ik diep van binnen geloofde ik dat hij niet zou opnemen (ik dacht weer verkeerde dingen). Na 1 keer rinkelen nam hij op. Aan de andere kant van de lijn zei Flip: "Hallo?" Ik zweeg. Nogmaals: "Hallo?". Ik slikte en zei; "ik ben het, hoe komt het dat je nu wel opneemt, ik probeer je al een hele voormiddag te bereiken." Kwaad haakte ik in. Ik reed met Cohen naar de GB, zijn echtgenote had zin in croque monsieurs met augurken voor lunch (ze was zwanger). Ik bleef in de auto zitten. Mijn gsm rinkelde. Het was Flip. Heel kwaad nam ik op en vroeg om uitleg. Stil zei hij: "ik moet je iets zeggen..."

Op deze moment wist ik dat het gevoel dat ik vanochtend had niet zo verkeerd was. Wat ik afwimpelde als een jaloerse fantasie zou harde realiteit worden. In het verleden had datzelfde gevoel me ook niet in de steek gelaten en toen heb ik, terwijl hij in het bad zat, de vuilniszak opgengetrokken en het opgerolde karton met een gebruikte condoom gevonden. Ik wist het gewoon.

"Hier is vannacht iemand blijven slapen"

Ik deed het portier open van de wagen en vroeg: "Heb jij mét iemand geslapen." Ik hapte naar lucht en kon net op tijd de bosjes tussen de wagens bereiken om over te geven. Mijn gsm viel op de grond. Ik liep de GB in met tranen in de ogen (wat moet ik er angstaanjagend verward hebben uitgezien voor de winkelende mensen.) Cohen stond aan de kassa aan te schuiven en het eerste wat ik deed was hem vastpakken en luid beginnen huilen. Hij wist, denk ik, niet goed wat doen met die huilende meid die zich tegen hem aan drukte, snakkend naar troost. De rest van de dag was gevuld met het half leeg drinken van Cohen's fles jenever en het overgeven en huilen.

Vrijdag 11 mei

Ik werd wakker in ons bed in Brussel. Ik had goede raad van iedereen in de wind geslagen en om 22:00u de IC trein naar Brussel genomen. Toen ik aankwam in Brussel Centraal had ik hem gebeld. "Dag lieveke" en ik zweeg. "Waar ben je baby?" "Aan het centraal station." "Dat van Antwerpen of van Brussel." "Euhm, dat van Brussel." "jij bent toch een kleine deugeniet". Hij kwam me tegemoet, en aan de naamsepoort omhelsden we mekaar. De handdoeken die ze gebruikt had (nadat ze een douche nam met mijn douchegel) heb ik in de was had gegooid. Ook verschoonde ik zorgvuldig de lakens. Haar truitje lag er nog tussen. Ik heb het onderaan in de vuilniszak gepropt, ik weet niet of hij dat gezien heeft. Het wissen van alle sporen werkte blijkbaar therapeutisch want voor de rest herinner ik me alleen dat we hebben gevreeën. Daarna ben ik in slaap gevallen in zijn armen. Toen ik wakker werd en terug besefte wat er aan de hand was begon ik te huilen. Ik had zoveel vragen. Wie, hoe, wat, waar en vooral waarom? Stilletjes kwamen de antwoorden, en stilletjes besefte ik dat dit alles ons leven een nieuwe wending zou geven. Toen ik in de trein op weg naar huis zat sms'de ik Woody (mijn beste vriend/medestudent) de volgende woorden: "Flip heeft de nacht doorgebracht met: Aline, 23 jaar, Kameroen. Just a perfect day." Niet zo lang daarna rinkelde de telefoon. "Ik las je berichtje net toen ik mijn gistaarsolo van The Velvet Underground was aan het instuderen voor mijn examen op de muziekschool (Het leven bestaat uit de mest bizarre toevalligheden) En dan het nieuws van je 'perfect day'. Lou Reed bedoelde dat sarkastisch." Ik zei: "net daarom." En we begrepen elkaar. Hij wist dat ik voor Philip's verjaardag een concertticket had gekocht voor Lou Reed's Berlin in Vorst Nationaal. Ik ging naar mijn grootouders in Boom. Daar moest mijn best doen om niets te laten merken, maar kreeg geen hap door mijn keel. Woody belde: "Alfred en David komen een film zien, heb je zin om ook te komen? Dan kan je je zinnen wat verzetten"

and than later a movie to and then home.