Nooit gedacht dat ik er niet in zou slagen te zeggen; 'ik zie je graag.'
We lagen in bed te lezen. Toen ik zei: " Lieveke" en hij vroeg: "Ja?" , bleef het stil, ik kreeg de woorden niet over mijn lippen. Ik had enkel tranen in mijn ogen en een krop in de keel. Zo verliefd was ik, dat de gedachte alleen al me diep ontroerde. Zo verliefd dat ik het niet kon zeggen. Hij zweeg en las verder. (Hij wist wel dat ik van hem hield) Het moment ging voorbij. Toch was ik gelukkig.



(foto: BB 'centre pompidou')

Paris

pourquoi toujours ces larmes dans mes yeux? Pourquoi? C'est que mon coeur, au milieu des délices, d'un souvenir jaloux constamment oppressé Froid au bonheur présent, va chercher ses suplices... Mais jusque dans tes baisers je retrouve la bonheur et je n'ai plus des peines. Je sais bien que tu m'aime... Paris. L'amour, je me souviens! Grâce à l'être et le temps