INSOMNIA Part II: Brieven of 'Geschrokken werden we wakker'

Hij bewoog onrustig in de warmte die de kamer vulde. Ik lag op bed. Mijn haren waaiden met de stroom van de ventilator. Het zuchtje wind bracht enige troost in de beklemmende warmte. De hittegolf had de stad in zijn macht, het zette de mensen aan tot denken. Ook hij dacht na, misschien nog wel meer dan anders. Toen hij naast me kwam liggen en ik zijn naakte lichaam naast het mijne voelde, kreeg ik kippenvel. Een doordringend gevoel van benauwdheid overheerste mijn gewaarwording. Ik vroeg hem: “ben je gelukkig?” Getroffen door mijn inzicht keek hij me aan. “Ik weet het niet.” Na al die tijd samen voelde ik wanneer hij triest was. Ik dacht terug aan de woorden die we ooit naar elkaar schreven.

Liefste Philip,

Het is zo koud buiten, de sneeuwvlokjes vallen
en ik bedenk nu dat ik bij je had kunnen zijn, helemaal warm.

Laat ik maar niet te veel dromen, het is misschien goed dat je eventjes een beetje weggaat van elkaar.

Wat ik me al een hele tijd afvraag is of jij wel geniet van het leven? Zijn
de dingen die je drijven de moeite waard? In ons schrijven heb
ik iemand leren kennen die begripvol, oprecht en slim is, maar ook somber.

Weet niet hoe dit komt, maar had vaak het gevoel dat ik je in mijn armen wilde
nemen om je te troosten. Om je alles te doen vergeten. Ik heb dit niet kunnen
plaatsen tot je schreef dat je je in mij wilde verliezen om zo zin te geven
aan het leven. Mag ik je helpen je gedachten te verzetten, mag ik je
troosten?

Liefs,

Je meisje, Monica

Wel heel erg lieve Monica,

Of ik wel geniet van het leven? Toch wel, maar niet vanzelfsprekend.

Het leven heeft geen zin en dat is maar goed ook. Moest het leven zin

hebben, dat zou pas miserie zijn. Het is een dagelijkse uitdaging om

het leven zin te geven en de ene dag lukt dat al wat beter dan de

andere. Soms denk ik dat het gewoon een kwestie van chemie is. In

ieder geval is het een kwestie van je iets wijs te maken en het ene

moment slaag je daar iets beter in dan het andere. Vroeg of later kom

je er toch terug op uit dat het leven geen zin heeft en, zoals ik al

zei, dat is maar goed ook, anders zou het leven pas echt miserie zijn.

La vita e bella, geloof me ... maar niet.

Het verbaast me dat je bovenal het sombere, als een basso profundo,

doorheen het scherzando van mijn schrijven hoort trillen. Beide toonaarden

zijn evenwel onlosmakelijk verbonden, om redenen die ik hierboven heb

aangeduid.

Ha, maar wat een fijne gedachte, lekker in jouw armen. Natuurlijk mag

jij mij troosten, als ik jou tenminste op mijn beurt in onze

zinnelijke wentelingen mag opbeuren met mijn wentelijke zinnen.

Wel vreemd, als we elkaar de volgdende keer zien, is dat de tweede keer ...

heel lieve kus,

Philip

Nu was het alsof ik die droeve muziek opnieuw beleefde. Ik draaide me op mijn zij, keek hem aan. Streelde zacht over zijn wang en kuste hem. Mijn lippen proefden zout van de druppeltjes zweet. Hij glimlachte en nam me in zijn arm. Geborgen legde ik mijn hoofd op zijn borst. We vielen in slaap met het zachte geruis van de ventilator op de achtergrond.

Geschrokken werden we wakker door de telefoon.