Weet je nog, toen
Het verhaal ons in de boeien heeft geslaan met een kus
De titel ligt me nog op de tong,
als jouw hart,

de schaduwzijden bladeren als ongeletterde zomerwind tussen de kaft.

Het verdriet

toepasselijk, denk ik nu

En telkens opnieuw vormde een boek, ons nieuw verhaal

Max Havelaar

'voor BB, Germaniste in spé'

op een warme oktoberdag gaf ik je in het park op een bankje,

die nieuwe Paul Auster

Mijn dag was gekomen om het verhaal een nieuwe wending te geven

Toch lag het boek er,
maanden ongelezen

het leek alsof het uit was tussen ons
als een verhaal,
alsof een ander leven er met onze epiloog was vandoor gegaan

verdrietig voelde ik me als het boek
dat ik je gaf,
leuk dat je het hebt, om naar te kijken
af en toe neem je het zelfs mee,
maar het blijft ongelezen..

Konden boeken vliegen?

Ik gooide het door het raam,
Drie verdiepingen bleef het vallen
de bladeren wapperden door de ongeletterde zomerwind
kaft kwam los

het boek leefde
voor het eerst voelden de letters de aanraking, al was het van die ongeletterde zomerwind

snel liep ik naar beneden,
raapte het op
raar,
de kaft leek onaangeroerd, nog zo goed als nieuw
maar de bladzijden
droegen één voor een het litteken
van de val

toen bestefte ik dat het goed was om eens te vallen
om terug op de grond te staan
te zien dat ons leven niet altijd een verhaal hoeft te zijn

maar vooral besefte ik,
dat je sommige boeken niet eens hoeft te lezen,
het enkel bij je hebben is voldoende
om het verhaal te kennen

ons verhaal